‘Scarlet Fire’ to nowoczesna, opatentowana odmiana derenia kousa.
To jedna z najciemniej kwitnących odmian – o intensywnie różowo-fuksjowych do karminowych kwiatach, które zachowują barwę przez wiele tygodni.
Odmiana łączy spektakularne walory ozdobne z wysoką odpornością na mróz i choroby, a także dobrym tempem wzrostu.
Krzew lub niewielkie drzewko o szerokim, wzniesionym, a zarazem eleganckim pokroju.
Dorasta do 3–4 m wysokości i 2,5–3 m szerokości.
Gałęzie ułożone są warstwowo, lekko rozchylone na boki, co nadaje roślinie charakterystyczny parasolowaty kształt.
Wzrost umiarkowanie szybki – silniejszy niż u wielu starszych odmian o różowych kwiatach (np. ‘Satomi’).
Liście ciemnozielone, eliptyczne, lekko błyszczące, gęsto osadzone na pędach.
Wiosną mają odcień jasnozielony z delikatnym purpurowym tonem przy młodych przyrostach.
Jesienią przebarwiają się intensywnie na szkarłatnoczerwono, purpurowo i bordowo, zgodnie z nazwą odmiany – Scarlet Fire („szkarłatny ogień”).
Jesienne kolory są długotrwałe i bardzo efektowne.
Największy atut odmiany.
Kwitnie późno i długo, zwykle od połowy czerwca do lipca.
Kwiaty składają się z czterech dużych podsadek o średnicy 8–12 cm.
Ich kolor to intensywny róż z fuksjowym lub karminowym odcieniem, często ciemniejący wraz z dojrzewaniem.
W zależności od nasłonecznienia barwa może przechodzić od różu po głęboką purpurę.
Kwiaty są trwałe, nie bieleją, co wyróżnia tę odmianę spośród wielu innych różowych kousa.
Na tle zielonych liści wyglądają niezwykle efektownie, wręcz egzotycznie.
Po kwitnieniu pojawiają się kuliste, malinowoczerwone owoce, typowe dla derenia kousa.
Są jadalne, o słodkawym, łagodnym smaku, choć bardziej dekoracyjne niż użytkowe.
Dojrzewają w sierpniu–wrześniu i długo utrzymują się na krzewie.
Najlepiej rośnie w pełnym słońcu lub lekkim półcieniu.
W pełnym słońcu kwitnie obficiej i uzyskuje intensywniejszy kolor kwiatów.
W półcieniu barwa kwiatów jest nieco jaśniejsza, ale roślina wygląda świeżo i zdrowo.
Wymaga miejsca osłoniętego od silnych wiatrów, zwłaszcza zimowych.
Preferuje gleby żyzne, próchniczne, lekko kwaśne do obojętnych, umiarkowanie wilgotne i przepuszczalne.
Nie toleruje gleb ciężkich, podmokłych ani zasadowych (wapiennych).
Warto ściółkować glebę korą sosnową lub liśćmi, aby utrzymać wilgoć i odpowiednie pH.
Bardzo dobra mrozoodporność – znosi zimy polskie bez większych problemów